Toplasan Da Her Biri Ayrı Bir Hüzün

Rutinler bir kırılmayagörsün

Akşam hüzün gibi çöker

Kendini buluverirsin önceleri

Bıraktığın o yerde

Tanıdıkların tekrar yabancı

Olanlar her neyse

Duvardan gelip geçen araba farları.

Özenerek yarattığın giysin

Nasıl korkarsa çıplaklığından

Sen de öyle yabancısın kendine

Ayrı tellerden çalan iki sarhoşun

Muhabbeti gibi hoş ve sabaha anlamsız.

En büyük korkunu sandın ki anlamsızlığa

Gömersen ki en büyük korkunun anlamsızlığın

Ta kendisi olduğunu unutabilirsin.

İşte böyle üştün tuzağa

Hüzün ve akşam beraber çöktüğünde

Toplasan da her biri ayrı bir hüzün

Anla ki ayıldın ve bin parçaya bölündün.